Αρτος και θεάματα στην Ελλάδα της "κρίσης"

Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε ότι όλοι οι εξουσιαστές των ανθρώπινων κοινωνιών προσέφεραν διαχρονικά, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο,  άρτο και θεάματα στον λαό για να τον κρατάνε σε μια κατάσταση "ευδαιμονισμού" και ακραίας αλλοτρίωσης. Φυσικά την εποχή  που διανύουμε, της τεράστιας ηθικής καταπτώσεως, ο άρτος και τα θεάματα έχει κατακλύσει τις ζωές μας με την μορφή διαφόρων μορφών ψυχαγωγίας και με την καλλιέργεια ενός ηδονιστικού και άκρως καταναλωτικού τρόπου ζωής.

Εκτός όμως από την καθιερωμένη ψυχαγωγία και διασκέδαση μέσα στο σπίτι (σειρές, ταινίες, παιχνίδια, αθλητικά, facebook κλπ) ή σε μπαράκια και ξενυχτάδικα, τα τελευταία χρόνια και όσο βαθαίνει η "κρίση", έχω παρατηρήσει μια αξιοσημείωτη αύξηση στις ετήσιες διοργανώσεις φεστιβάλ ποικίλου περιεχομένου και για όλα τα γούστα. Για παράδειγμα στην Αθήνα διοργανώνονται μεταξύ άλλων:

• Φεστιβάλ φαγητού και ποτού όπως πχ Οινόραμα, Φεστιβάλ μπύρας, Φεστιβάλ μπέργκερ 
• Φεστιβάλ "διαφορετικότητας" και "αντιρατσισμού" όπως π.χ Athens Pride 
• Φεστιβάλ παιχνιδιών, κόμικ , 
• Ποικίλες κοινωνικές δραστηριότητες γιόγκα, πιλάτες κλπ
• Συναυλίες

Δεν θέλω να κρίνω την ποιότητα των συγκεκριμένων διοργανώσεων και κατά πόσο είναι ωφέλιμο για έναν άνθρωπο να τις παρακολουθεί. Φυσικά κάθε άνθρωπος χρειάζεται που και που να ξεφεύγει από τις δυσκολίες τις ζωής για να διασκεδάσει. Όμως εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στο γεγονός ότι το σύστημα μας βομβαρδίζει καθημερινά με διασκεδάσεις για να μας αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα (την ανεργία, τις κοινωνικές ανισότητες, την λαθρομετανάστευση, το δημογραφικό κλπ).

Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα όταν καλλιεργείται σε ακραίο βαθμό η καλοπέραση στην ελληνική κοινωνία;  ο έλληνας μετατρέπεται σταδιακά σε έναν αλλοτριωμένο καταναλωτή που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η στιγμιαία ικανοποίηση. Ειδικά οι νεότερες γενεές "ζούνε για την στιγμή" χωρίς να έχουν ηθικές αρχές, ιδανικά και να νοιάζονται για το μέλλον τους. Μοναδικό τους μέλημα είναι σε ποια καφετέρια θα αράξουν μετά τη σχολή, σε ποιον λαϊκό τραγουδιστή θα πάνε να τα ''σπάσουν'' το Σαββατόβραδο, που θα πάνε το καλοκαίρι διακοπές, ποια καινούρια μάρκα τζιν θα φορέσουν. ποιο καινούργιο κινητό θα αγοράσουν και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, η κουλτούρα της αλλοτρίωσης καλλιεργείται τεχνηέντως εδώ και πολλά χρόνια και έχει κατασκευάσει έναν άνθρωπο τελείως απαθή και αδιάφορο. Την στιγμή που αργά αλλά σταθερά ο κόσμος γύρω του καταστρέφεται, δεν ενδιαφέρεται παρά για ζητήματα ευτελή και ανούσια που περιστρέφονται μόνο γύρω από τον μικρόκοσμό του. Είναι σαν να παίζει χαρτιά σε ένα πλοίο που βουλιάζει και το μόνο που τον νοιάζει είναι εάν θα κερδίσει την παρτίδα. Ο Έλληνας με άλλα λόγια έχει χάσει την θέληση του για επιβίωση, καλυτέρευση και διαιώνιση του είδους του. Έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για καλλιέργεια ιδανικών και δημιουργία μιας κοινωνίας κοινού σκοπού. Ζει άκρως υλιστικά μόνο για το σήμερα και δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο.

Το πλοίο βουλιάζει....

Δεν θέλω να φανώ ούτε αρνητικός, ούτε απαισιόδοξος, ούτε μοιρολάτρης, ούτε κυνικός αλλά το μέλλον μας ως έθνος είναι τουλάχιστον αμφίβολο. Εάν αφαιρέσουμε τον επιδερμικό ευδαιμονισμό και την επιφανειακή καλοπέραση (εν καιρώ υποτιθέμενης "κρίσης"), φαίνεται πολύ ξεκάθαρα η σκληρή πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά, αρκεί να εστιάσουμε στο πιο σημαντικό, το δημογραφικό. Oι περίοδοι δημογραφικής κάμψεως είναι περίοδοι ιστορικής παρακμής και είναι αναμφισβήτητο ότι ζούμε σε εποχή τρομακτικής δημογραφικής κάμψεως. Τα δεδομένα για την Ελλάδα είναι αποκαρδιωτικά: έχουμε δείκτη γονιμότητας 1.3 που μειώνεται δραματικά τα τελευταία χρόνια, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα ο πληθυσμός μας πλέον να μειώνεται...Εάν δεν είχε αυξηθεί το προσδόκιμο όριο ζωής λόγω της εξέλιξης της ιατρικής, η μείωση του πληθυσμού θα είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα ίσως και πριν το 2000...Όλοι ξέρουμε ποία είναι η μοίρα των πολιτισμών που απαρνούνται τα ιδανικά τους και ασπάζονται τον ακραίο υλισμό... η εξαφάνιση. Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι εμείς θα γλιτώσουμε από αυτή; Η φύση δεν κάνει χάρες σε κανέναν και όταν επανειλλημένα αγνοείς τους αιώνιους κανόνες της, αργά ή γρήγορα θα σε τιμωρήσει.

-Γιατί με πονάνε τα μάτια μου;
-Γιατί δεν τα έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ 

Είναι τρομερά λυπηρό όταν βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα (αφού είναι εμφανή και σε κοινή θέα) την στιγμή που οι περισσότεροι γύρω σου συνεχίζουν να πιστεύουν στις ψευδαισθήσεις, την προπαγάνδα και τα ψέμματα του συστήματος. Όταν τελικά καταλάβεις ότι ζεις σε ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου. Όταν συνειδητοποιήσεις την μεγάλη αλήθεια: ότι δεν κινδυνεύουμε από την δυστοπία που περιέγραφαν ο Χάξλευ στον "Θαυμαστό Νέο Κόσμο" και ο Οργιυελ στο 1984 στο μέλλον,αλλά την ζούμε ήδη εδώ και πολλά χρόνια. Ζούμε ήδη σε έναν κόσμο στο οποίο κυριαρχεί το ψέμα και η παραπλάνηση. Έναν κόσμο που το κακό παρουσιάζεται σαν καλό ενώ το καλό σαν κακό. Έναν κόσμο που βασιλεύει ο ατομισμός, ο καταναλωτισμός και η ανηθικότητα. Το μόνο που έχει απομείνει είναι η επισημοποίηση της με την δημιουργία της νεας παγκόσμιας κυβέρνησης.